,,Co z tego, że udajesz kogoś szczęśliwego... Skoro wcale nim nie jesteś?''

Witajcie.

Dzisiaj nietypowa notka, czas na refleksje, do których zmusił mnie brak zajęcia i bliskich wokół.
W tej notce dowiecie się, co naprawdę myśle.
Notka ta nie służy użytku społecznemu, nie powinna ujrzec światła dziennego a to, co piszę, powinno zostac moją malutką tajemnicą.
Traktuje tego posta bardziej jako kartkę z pamiętnika, dlatego:

Nie chcesz? Nie czytaj!

Takiego pięknego, słonecznego dnia osoba taka, jak ja, siedzi w domu zamiast spędzac czas na świeżym powietrzu. Dlaczego? Otóż to, nie jestem lubianą osobą. (Ku waszemu zdziwieniu, buahaha.) Nie mam nawet z kim wyjśc na spacer. Jeśli już wyjdę, to automatycznie psuje sobie humor, gdyż dookoła widzę tylko uśmiechnięte od ucha do ucha grupki przyjaciół.

 W takich momentach jest mi bardzo, ale to bardzo przykro. Nie należe do ''samotników'' i wolę miec przy sobie przyjaciół, których... No cóż... jakby przy mnie nie ma. Oczywiście bez obrazy dla +de Nogitsune +Nienormalna Księżniczka i M.. Nie zrozumcie mnie źle.

W takich chwilach jedyną deską ratunku przed całkowitym zamknięciem się w sobie jest pisanie tego wam. 

Nie mam bladego pojęcia, po co to tutaj piszę. I tak tego nie wstawię... Jestem tylko cichutkim głosem, zagłuszonym przez tłum głosów innych, odważniejszych.

Do szczęścia brakuje mi tylko pewnych osób blisko mnie. Nie rozumiem, czy to aż tak dużo?
Pozdrawiam moich drogich przyjaciół. :)

Sprawa druga:

Mam wrażenie, że nikt oprócz moich przyjaciół nie czyta tego bloga. Tak więc jeśli już tutaj jesteś, daj o sobie znac. Jeśli nie komentujesz ani nic, to skąd mam wiedziec, że tutaj jesteś?
Jeśli w najbliższym czasie.... Nie przybędzie czytelników... Zaprzestaje pisania bloga. Koniec. The End.

Za chwilę dodam nastepną notkę, zapraszam. 

Mika.